Ένα από τα εναπομείναντα ανδρικά «κάστρα» γκρέμισε η Ελένη Πόρτικα αφού, μετά τα χιλιάδες χιλιόμετρα που κατέγραψε στο ενεργητικό της επί 28 χρόνια ως οδηγός σε λεωφορείο του ΟΑΣΘ, έγινε πλέον η πρώτη γυναίκα σταθμάρχης του οργανισμού!
Η εμπειρία της στο τιμόνι, βέβαια, είναι ακόμα μεγαλύτερη, αφού έχει κάνει δεκάδες ταξίδια στο εξωτερικό, οδηγώντας... νταλίκα διεθνών μεταφορών!
Ο Στράτος Διονυσίου, τον οποίο άκουγε μανιωδώς σε κασέτες, ήταν η αγαπημένη της παρέα στα ταξίδια της σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη, από την οποία ξεχώρισε την Αυστρία ως την πιο όμορφη χώρα.
Ο Στράτος Διονυσίου, τον οποίο άκουγε μανιωδώς σε κασέτες, ήταν η αγαπημένη της παρέα στα ταξίδια της σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη, από την οποία ξεχώρισε την Αυστρία ως την πιο όμορφη χώρα.
Βρήκε τους Ολλανδούς ανοιχτόκαρδους και χαμογελαστούς και τους Γερμανούς αυστηρούς και δύσκολους.
Όπως εξομολογείται, πολλές φορές στη διάρκεια των 28 ετών που ήταν οδηγός λεωφορείου στον ΟΑΣΘ της πρότειναν να πάει σε άλλη θέση στα γραφεία του οργανισμού, όμως πάντα αρνιόταν. Γιατί; Επειδή αγαπάει το τιμόνι!
«Ήμουν μαθήτρια δημοτικού και σε όλα μου τα τετράδια ζωγράφιζα νταλίκες, μιλούσα συνέχεια γι’ αυτές. Η αλήθεια είναι ότι έμαθα να τις αγαπώ από τον πατέρα μου, που είχε νταλίκα. Από παιδί, μαζί με τον αδελφό μου, ταξιδεύαμε μαζί με τον πατέρα μας όταν δεν είχαμε σχολείο. Για μένα ήταν κάτι συναρπαστικό κι έτσι αγάπησα τις νταλίκες, το τιμόνι, τα χιλιόμετρα» περιγράφει.
Κάποια στιγμή ο πατέρας της σταμάτησε τα ταξίδια. Τον αντικατέστησαν η ίδια, που ήταν πλέον εξπέρ και ο αδελφός της.
«Ήμουν μαθήτρια δημοτικού και σε όλα μου τα τετράδια ζωγράφιζα νταλίκες, μιλούσα συνέχεια γι’ αυτές. Η αλήθεια είναι ότι έμαθα να τις αγαπώ από τον πατέρα μου, που είχε νταλίκα. Από παιδί, μαζί με τον αδελφό μου, ταξιδεύαμε μαζί με τον πατέρα μας όταν δεν είχαμε σχολείο. Για μένα ήταν κάτι συναρπαστικό κι έτσι αγάπησα τις νταλίκες, το τιμόνι, τα χιλιόμετρα» περιγράφει.
Κάποια στιγμή ο πατέρας της σταμάτησε τα ταξίδια. Τον αντικατέστησαν η ίδια, που ήταν πλέον εξπέρ και ο αδελφός της.
«Κάναμε πολλά ταξίδια, πολλές μεταφορές. Ανάλογα με τα προϊόντα που μεταφέραμε και με το πότε έπρεπε να παραδοθούν, άλλες φορές ταξιδεύαμε γρήγορα, κάποιες άλλες όμως είχαμε χρόνο.
Συνήθως, βέβαια, προσπαθούσαμε να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερα ταξίδια μέσα στον μήνα, καθώς εκείνες τις εποχές απέφεραν ένα καλό εισόδημα.
Αγάπησα όλες τις χώρες, απόλαυσα όλες τις διαδρομές, όμως το Μόναχο ήταν για μένα το πιο βολικό, επειδή είχα χρόνο για να ψωνίσω, να τριγυρίσω στην πόλη, να πάω σε ένα εστιατόριο, να ξεκουραστώ» εξιστορεί.
Υπομονετική
Υπομονετική
Κάποια στιγμή η οικογένειά της έπεισε την Ελένη Πόρτικα να κάνει τα χαρτιά της στον ΟΑΣΘ. Το δοκίμασε... Στην αρχή τής φάνηκε βουνό, καθώς είχε μάθει να ταξιδεύει σε ανοιχτούς δρόμους. Όμως οπλίστηκε με υπομονή και τα κατάφερε.
Και τώρα πια άφησε το τιμόνι του λεωφορείου για να πιάσει αυτό του σταθμού! «Είμαι εξοικειωμένη με το ανδροκρατούμενο περιβάλλον. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με τους άνδρες συναδέλφους μου. Ίσα ίσα, είναι υποστηρικτικοί!» αποκαλύπτει η κυρία Πόρτικα.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου