Ποιος μπορεί να φανταστεί μια εταιρεία αστικών συγκοινωνιών, χωρίς οδηγούς αστικών λεωφορείων; Μην βιαστείτε να πείτε κανείς.
Ήδη προχωρήσαμε σε εταιρεία χωρίς λεωφορεία με την μέθοδο leasing και με το πρόσφατο σοκ που δήθεν υπέστησαν μερικοί βλέποντας τις εξελίξεις στην e-food, δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε και εταιρεία χωρίς οδηγούς.
Πως εξηγείται η μοναδική ειδικότητα στην ΟΣΥ που υφίσταται αφαίμαξη δυναμικού να είναι αυτή των "μαχίμων" οδηγών, προς αναπλήρωση είτε δευτερευουσών, όχι πάντως αχρείαστων, αναγκών της εταιρείας, είτε την αποδέσμευσή τους και μετάταξη - απόσπαση σε ξένες προς το συγκοινωνιακό έργο υπηρεσίες του δημοσίου τομέα;
Οι πιέσεις που ασκούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να φύγουν από το τιμόνι είναι μεγάλες, και ακούγεται απόλυτα λογικό αφού ούτε οι απολαβές τους αντικατοπτρίζουν την βαρύτητα της θέσης τους, ούτε η αντιμετώπιση της εταιρείας απέναντί τους προσήκει με την αξιοπρέπεια που οφείλεται και μάλιστα προβλέπεται από τον κανονισμό προσωπικού της.
Ο οδηγός είναι η φυσική παρουσία της ΟΣΥ στους πολίτες και αναπόφευκτα δέχεται τα παράπονα, τις διαμαρτυρίες, ακόμα και τις ύβρεις ή και προπηλακισμούς από το επιβατικό κοινό.
Εργάζεται σε ένα περιβάλλον, που η παντελής έλλειψη αστυνόμευσης από πλευράς της πολιτείας τον φέρνει αρκετές φορές στα όρια του, δημιουργώντάς του έντονο στρες και ανασφάλεια.
Τα οχήματα, μετά από τόσα χρόνια, κάνουν την οδήγηση πέραν του φυσιολογικού κουραστική και ορισμένες φορές επικίνδυνη.
Η εταιρεία αντί να κατανοήσει το πρόβλημα και να εξετάσει με σοβαρότητα τις εργασιακές συνθήκες, τιμωρεί με ένα απλό τηλεφώνημα χωρίς διακρίβωση των πραγματικών περιστατικών, θεωρεί εκ προοιμίου τον οδηγό απατεώνα, λαμόγιο κατά το κοινώς, τον απαξιώνει και κάνει ότι μπορεί ώστε η δουλειά του να γίνει βάσανο ακόμα και από άποψη ωραρίου - βαρδιών, δεν απέχει εξάλλου πολύ η εμμονή της στις καλοκαιρινές κατσαρές.
Αντιθέτως, μην μπορώντας να αποκοπεί από την πολιτική της εξάρτηση, είναι πρόθυμη να εξυπηρετήσει κάθε αίτημα φυγής από την μάχη.
Θέσεις που θα έπρεπε να καλύπτονται από συναδέλφους που αντιμετωπίζουν θέματα υγείας ή ακόμα και οικογενειακά προβλήματα, μοιράζονται αφειδώς και άνευ ουσιαστικών κριτηρίων σε άτομα που πλέον έχουν αγανακτήσει με την "καβαλίκα" και είναι διατιθέμενα να εξαργυρώσουν την ψήφο τους για να κατέβουν.
Στερούνται έτσι αυτής της δυνατότητας πολύ πιο σοβαρές περιπτώσεις και μάλιστα πολλοί αισθάνονται άσχημα να κάνουν μια αίτηση, έστω και προσωρινής εσωτερικής μετάθεσης, φοβούμενοι την καχυποψία των υπολοίπων.
Τα σωματεία, ως εκφραστές της συναδελφικής αλληλεγγύης, πρέπει να έχουν λόγο στα κριτήρια των εσωτερικών μετακινήσεων, ώστε αυτή η αλληλεγγύη να διασφαλίζεται στο έπακρον.
Δυστυχώς δεν έχουν συνειδητοποιήσει τον ρόλο τους και επιτρέπουν σε μεμονωμένους συνδικαλιστές να κινούνται σε θολά νερά εις βάρος του συνόλου των εργαζομένων.
Για όσους δεν τους αφορά, εύχομαι μόνιμη υγεία και γρήγορη συνταξιοδότηση.
Οι υπόλοιποι ας σκεφτούν τι θα γίνει αν αντιμετωπίσουν κάποιο θέμα υγείας ή ας ετοιμάσουν με τον λογιστή τους τα μπλοκάκια τους.
