Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η ΟΣΥ ΑΕ, φαίνεται από την ευθυνοφοβία που υπάρχει σε κάθε αλλαγή που θα μπορούσε να γίνει και ενδεχομένως θα προκαλούσε τα παράπονα ορισμένων.
Το ότι κάποιος παραπονιέται γιατί η στάση δεν είναι κάτω από το σπίτι του ή γιατί οι χρονοαποστάσεις των δρομολογίων είναι κάθε τέταρτο ενώ κατά την γνώμη του θα έπρεπε να είναι στο δεκάλεπτο, δεν σημαίνει πως έχει και δίκιο.
Σε ότι αφορά τις χρονοαποστάσεις, δεδομένου των ελλείψεων σε οδηγούς (και όχι σε προσωπικό) τα όποια παράπονα δεν φαίνεται απασχολούν τους υπευθύνους, καθώς απαντούν με τη φράση κλισέ, δεν έχουμε κόσμο.
Εάν όμως επρόκειτο να πάρουν απόφαση για κατάργηση μίας στάσης, τότε άπαντες θα προέβαλαν την άρνησή τους, αφού αυτό θα έφερνε ενστάσεις, τις οποίες καμία διάθεση δεν θα είχαν να τις αποδομήσουν ή και να αντικρούσουν τις άνωθεν πιέσεις.
Λέω διάθεση, και όχι ικανότητα επειδή θεωρώ πως αυτή υπάρχει.
Αυτό που δεν υπάρχει είναι η φιλοσοφία της ανάληψης ευθύνης, εφόσον με κάθε αλλαγή στην κυβέρνηση, αυτοί που χαράσσουν σήμερα την όποια αλλαγή για το καλό της συγκοινωνίας, θα βρεθούν κάπου αλλού παροπλισμένοι, παρακολουθώντας τις προσπάθειες τους να μηδενίζονται.
Η στάση επί της Πανεπιστήμιου και της πλατείας Ομονοίας, δημιουργεί κυκλοφοριακή συμφόρηση, χωρίς κατά την γνώμη μου να υπάρχει αναντίρρητος λόγος.
Οι επιβάτες κατά κανόνα πάνε όπου υπάρχει στάση και δεν φυτρώνουν έξω από την Εθνική τράπεζα.
Υπάρχουν γραμμές που δεν την κάνουν, και δεν ξέρω γιατί παράδειγμα αυτός που θέλει να πάρει το 608 πρέπει να πάει στο Ρεξ ή στην πλατεία Λαυρίου, ενώ αυτός που θέλει το 057 μπορεί να πάει και στο Ρεξ και στο Εθνικό θέατρο αλλά και στην Ομόνοια.
Η μείωση της κίνησης, που επιδρά και στις Πανεπιστημίου, Πατησίων, θα σήμαινε αύξηση του μ.ο. στην ταχύτητα πλήθους γραμμών με τελικό ωφελούμενο τον ίδιο τον επιβάτη.
Αν κάποιος επικαλεστεί ότι η στάση χρειάζεται, δεν υποψιάζομαι για ποιους λόγους, και πως η μεταφορά της δεν είναι ευθυνοφοβία, θα του αντιτείνω μεγάλο αριθμό στάσεων που απέχουν μεταξύ τους λιγότερο από 100 μέτρα χωρίς να υπάρχει χρησιμότητα για μετεπιβίβαση, ενώ υπάρχουν στάσεις που απέχουν πάνω από 800 μέτρα αν και υπάρχει χώρος για ίδρυση νέας στο ενδιάμεσο.
( Χαλάνδρι: ΠΛ.ΦΛΥΑΣ-ΘΗΣΕΩΣ- ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ εντός 150 μέτρων το πολύ.
Καλλιθέα: ΙΖΟΛΑ-ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΗ σε απόσταση που πλησιάζει το χιλ/τρο.)
Τα παραδείγματα δεν είναι τα μόνα, και δείχνουν την παντελή έλλειψη πολιτικής στην ίδρυση στάσεων. Όλοι προτιμούν οι επιβάτες να τσακώνονται με τους οδηγούς και αυτοί απλώς να εγκαλούν, χωρίς να δίνουν λύσεις. Κανείς δεν τους ελέγχει για την αποδοτικότητα του σχεδιασμού, ούτε και οι ίδιοι δείχνουν διατεθειμένοι να ασχοληθούν ουσιαστικά.
Είδαμε εγκατάσταση τουρνικέ εντός των λεωφορείων και κατόπιν το ξήλωμα τους, όπως και την εγκατάσταση συστημάτων τηλεματικής και ηλεκτρονικού εισιτηρίου σε οχήματα που πάραυτα αποσύρθηκαν, χωρίς κάποιος να εγκαλείται, ενώ σε αντιδιαστολή το κόστος της καμπίνας του οδηγού θεωρήθηκε υψηλό.
Βέβαια αυτές οι αποφάσεις έχουν πρωτίστως την πολιτική κάλυψη, αλλά η χειραγώγηση της εταιρείας από τον εκάστοτε υπουργό δεν αποφέρει ουσιώδη αποτελέσματα για το επιβατικό κοινό. Όλοι καλύπτονται πίσω από την πολιτική ηγεσία, ελπίζοντας στην διατήρηση της θέσης τους.
