Πάγωσε η τσιμινιέρα. Εργάτες αγωνίζονται για τα δίκια τους. Αφεντικά λογαριάζουν ζημιές. Η πολιτεία πιέζεται από την κοινή γνώμη που βλέπει την αδικία που υφίστανται οι εργάτες στα μάτια τους.
Δεν έχω δει καμία διοίκηση ΔΕΚΟ να κρίνεται από τον ισολογισμό της. Η τοποθέτηση της είναι καθαρά πολιτική απόφαση. Ως εκ τούτου όταν κάποιος απεργεί για τα δίκια του, πρέπει να λαμβάνει σοβαρά υπόψιν την απήχηση που θα έχει στην κοινωνία η κινητοποίηση του. Το "αφεντικό" ιδρώνει μόνο αν πιεστεί πολιτικά, καθώς οικονομικά ποτέ σ' αυτόν τον έρημο τόπο δεν έδωσε αναφορά.
Οι κινήσεις ορισμένες φορές των συνδικαλιστών προξενούν εύλογα ερωτήματα. Πάντα υπάρχουν αιτήματα. Πολύ εύκολο να βρεθούν κάποια τόσο επίκαιρα όσο και δίκαια. Ξαφνικές, απροειδοποίητες και συγκεχυμένες ενέργειες, σε καμία περίπτωση δεν δημιουργούν πολιτική πίεση. Κάθε άλλο, δίνουν στις κυβερνήσεις το άλλοθι του αγνού ενδιαφέροντος για το κοινωνικό σύνολο, απέναντι μάλιστα σε συνδικαλιστικά κατεστημένα.
Μα έτσι, αντιτείνουν κάποιοι, θα πρέπει να παραδοθούμε άνευ αγώνος. Πότε μπήκε η πληθώρα, ομολογουμένως , των συνδικαλιστών των συγκοινωνιών στα μέσα μεταφοράς, μαζί με τους εκείνη τη στιγμή εργαζόμενους, και να αναλάβει δράσεις ενημέρωσης του επιβατικού κοινού; Το γεγονός ότι τα ΜΜΕ υπηρετούν ξεκάθαρα αντιλαϊκά συμφέροντα δεν μπορεί να προβάλλεται ως μόνιμη δικαιολογία. Έπεισαν έστω και έναν επιβάτη, όταν βρεθεί μπροστά στην κάλπη, να λάβει υπόψιν του πως για την ταλαιπωρία του ευθύνονται οι κυβερνώντες;
Εδώ δεν μπορούν να πείσουν τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν σε μία συνέλευση. Τρομοκρατούνται στην ιδέα πως ο νέος συνδικαλιστικός νόμος θα απαιτεί το, λογικό για τους πολλούς, 50% των μελών. Κάτι τέτοιο, με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τη βάση, θα σήμαινε το τέλος των πρωτοβάθμιων σωματείων και των κηφήνων που θρέφουν.
Οι εργαζόμενοι του χώρου είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, δυστυχώς όμως οι εκπρόσωποι τους είναι το μεγαλύτερο βάρος τους.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου