Μετά και τις τελευταίες ανακοινώσεις του κου Σταϊκούρα, για την αγορά "πράσινων" λεωφορείων, στις οποίες δεν προβλέπεται ούτε στην πρώτη αλλά ούτε και στην δεύτερη φάση η αγορά τρόλλεϋ, πραγματικά είναι να απορεί κανείς αν πρόκειται για μία εξορθολογισμένη μελέτη μετάβασης στις πράσινες συγκοινωνίες ή απλώς ακολουθείται η πεπατημένη της αλόγιστης σπατάλης δημοσίου χρήματος.
Με δεδομένο πως τα τρόλεϊ που κυκλοφορούν είναι ήδη προς απόσυρση, εάν και εφόσον δεν αντικατασταθούν άμεσα, τότε αυτό σημαίνει και το τέλος τους.
Ας δούμε πόσο αυτό συμφέρει στην παρούσα φάση.
Το επιχείρημα της πολιτικής των μηδενικών ρύπων, είναι εντελώς σαθρό, καθώς και όλα τα οχήματα της ΟΣΥ να αντικατασταθούν, μετά την είσοδο των ιδιωτών στον ΟΑΣΑ, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως δεν θα έχουμε παράλληλα και όλα τα χιλιόμετρα των αστικών συγκοινωνιών με μηδενικές εκπομπές.
Ωστόσο η σταδιακή αντικατάσταση, προφανώς και πρέπει να γίνει, σε μία προσπάθεια περιορισμού των ρύπων, πλην όμως πρέπει να γίνει εξετάζοντας την υπάρχουσα κατάσταση.
Πρέπει λοιπόν, κάποιος να ξεκινήσει αυτήν την αντικατάσταση από τα οχήματα που παράγουν τους περισσότερους, και όχι να εξοβελίσει τα οχήματα που ήδη εδώ και πάνω από έναν αιώνα, παράγουν μηδενικούς.
Το πρόταγμα του κόστους των τρόλεϊ, εύκολα ένας πρωτοετής των οικονομικών επιστημών θα το κατέρριπτε αν συνυπολόγιζε τα παρακάτω.
Εν πρώτοις, υπάρχει μέγιστη τεχνογνωσία στην χώρα μας, στην οδήγηση, στην φιλοσοφία της ρύθμισής τους, αλλά και στην τεχνική τους υποστήριξη.
Επίσης, το πιο βασικό, υπάρχει και λειτουργεί άψογα ένα εκτεταμένο εναέριο δίκτυο, που έχει αποσβέσει το κόστος του και εμείς θέλουμε να το κάνουμε σκραπ.
Όταν ένα ηλεκτρικό λεωφορείο κοστίζει το διπλάσιο σε σχέση με ένα τρόλεϊ, και η διάρκεια ζωής του είναι δέκα έτη, τότε το επιχείρημα για το κόστος συντήρησης του δικτύου πάει περίπατο.
Αν υποθέσουμε πως στα δέκα χρόνια, η συντήρηση του δικτύου ανά όχημα θα κοστίσει όσο το ίδιο το όχημα, είναι απλά μαθήματα εθνικής οικονομίας πως σε συμφέρει αυτά τα χρήματα να τα δώσεις σε ελληνικά χέρια παρά σε ένα εργοστάσιο του εξωτερικού.
Αν συνυπολογίσουμε πως το υπάρχον δίκτυο μπορεί να καλύψει πολύ μεγαλύτερες επιβατικές ανάγκες, τότε θα αρκούσε να αυξήσουμε τα τρόλεϊ και έτσι ο λόγος κόστους συντήρησης δικτύου ανά όχημα να μειωθεί δραματικά.
Η αγορά των τρόλεϊ ανθεί παγκοσμίως, αλλά προφανώς το μικρό κόστος αγοράς δεν εξυπηρετεί το περιθώριο διαπραγματεύσεων, που εθιμοτυπικά επικρατεί από συστάσεως του ελληνικού κράτους.
Θέλουμε βιτρίνα και όχι ουσία.
Φέραμε στο κέντρο μιας πόλης χωρίς οδικούς άξονες το τραμ, δεσμεύοντας αρκετά χιλιόμετρα οδικού δικτύου και ξοδεύοντας έναν σκασμό λεφτά για να βάλουμε γραμμές, ενώ αν αυτή την διαδρομή την δεσμεύαμε, και μάλιστα κατά το δοκούν, για εικοσιπεντάμετρα τρόλεϊ, θα μας λέγαν τσιγκούνηδες.
Τελικά ούτε για τον διάολο καβάλα δεν είμαστε.
Γαϊδούρι, και πολύ μας πάει.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου