Έρχονται αλλαγές στα εργασιακά, όπου πλέον ένας εργαζόμενος θα αποτελεί αυθύπαρκτα το έτερον μέλος του διαλόγου, σε έναν κόσμο που το κράτος υπάρχει για να επιβάλλει νόμους κατ' επιταγήν και όχι δικαιοσύνη.
Ο κρατικός παρεμβατισμός αφορίζεται από όλα τα μισθοφορικά think tanks, αφήνοντας τον κάθε αδύναμο στον λάκκο των λεόντων, τον οποίο τώρα τον ονομάζουν ελεύθερη αγορά.
Στηριζόμενοι στο, απόλυτα φυσιολογικό, πως ο καθένας μας τρέχει για τον επιούσιο αναλώνοντας μάλιστα όλες του τις δυνάμεις γι αυτό, και έχοντας μετατρέψει τον συνδικαλισμό σε εσώρουχο για τα οπίσθια της εξουσίας, δεν τους είναι δύσκολο να ελέγξουν τον μηχανισμό της κοινωνικής διαιτησίας και να αυθαιρετούν ανήθικα μεν, νόμιμα δε.
Σε μία κρατική επιχείρηση, υπάρχουν πλέον εργαζόμενοι δύο ταχυτήτων και οι συνδικαλιστικοί της φορείς, που δεν είναι και λίγοι, όχι απλώς το δέχονται, αλλά συγχαίρονται των εργοδοτικών - κρατικών τακτικών.
Προσεγγίζουν τους νέους εργαζόμενους, προσπαθώντας να τους πείσουν πως έτσι λέει ο νόμος, άρα δεν γίνεται τίποτα, και πως οι ίδιοι θα είναι δίπλα τους στις υπόλοιπες καθημερινές δυσκολίες.
Δεν τους λένε ότι πρέπει να αγωνιστούμε για Σ.Ε που να αναγνωρίζει την προϋπηρεσία τους, προδικάζοντας για το μέλλον πως οι κινητοποιήσεις δεν έχουν νόημα, και κυρίως δεν αναφέρουν πως οι καθημερινές δυσκολίες τους είναι ασύμμετρο δημιούργημα των συνδικαλιστών, ώστε να έχουν πελάτες - ψηφοφόρους.
Για ότι ακολουθήσει στα εργασιακά κανείς πλέον δεν έχει άλλοθι.
Ο καθένας πρέπει να επιλέξει το τέρας που θα τον φάει ή το σπαθί που θα κρατήσει.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου