Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016

Λεωφορειακή γραμμή 122: Μια διαδρομή πήγαινε - έλα με το λεωφορείο - μύθο

Βεντέτες και αστέρες δεν έχει μόνο ο καλλιτεχνικός χώρος, αλλά και τα λεωφορεία. Υπάρχουν τα απλά και υπάρχουν εκείνα που έχουν χτίσει ένα θρύλο. Όπως το 608 και το 550.

Αυτά βέβαια είναι all time classics. Υπάρχει και ένα που ζει την εποχή του το καλοκαίρι. Το 122. Το παλαιό Ε22 που ξεκινούσε από Ακαδημία και πήγαινε Σαρωνίδα, άλλαξε όνομα και διαδρομή μόλις έφτασε το μετρό στο Ελληνικό, αλλά δεν άλλαξε χαρακτήρα.

Ένας λύκος που άλλαξε μόνο τη φορεσιά σου. Ένας Νουρέγιεφ των λεωφορείων. Έχοντας περάσει ενάμιση μήνα μέσα στο καλοκαίρι και μετά από μερικά αλησμόνητα απογέματα στο 122, πιάνουμε τον παλμό του κόσμου και περιγράφουμε καταστάσεις που ζεις σίγουρα σε αυτές τις ώρες που είσαι σφιχταγκαλιασμένος με δέκα αγνώστους και ανταλλάσσετε τον ιδρώτα και τις οσμές σας.

Το τι θα ζήσεις φαίνεται κιόλας από τη στάση. Βγαίνοντας από το μετρό, θα δεις τουλάχιστον 100-150 άτομα να στέκονται εκεί. Κι αν δεις λιγότερα, είναι γιατί μόλις πέρασε το προηγούμενο 122, οπότε στο επόμενο 20λεπτο που θα είσαι σε αναμονή θα τους δεις.

- Κοιτάς την τηλεματική του ΟΑΣΑ που είναι σούπερ ουάου και λέει ότι θα έρθει σε 25 λεπτά. Το βλέπεις να έρχεται μετά από 45 λεπτά κι ας ανακοίνωσε ο ΟΑΣΑ την περασμένη βδομάδα ότι θα κάνει πιο συχνά τα δρομολόγια. Ούτε υποψήφιος πρωθυπουργός τέτοια πιστότητα στα λόγια του.

- Ωπ, έφτασε το 122. «Δεν θα γίνω εγώ σαν αυτούς που σπρώχνονται, θα πάω με την ησυχία μου να μπω». Έτσι λένε όσοι δεν καταφέρνουν να μπουν στο λεωφορείο. Για να μπεις θα γίνεις κι εσύ αυτό το ζώο που κοροϊδεύεις. Και το σπρώξιμο σου θα κάνεις, και θα ανεβάσεις λίγο τον τόνο της φωνής σου, και θα γυρίσεις να πεις στον άλλο «Γιατί σπρώχνετε κύριε;». Γιατί τα Ούρουκ Χάι κάνουνε marching και δεν τους νοιάζει αν θα σε πατήσουν.

- Αυτό που πρέπει να προσέξεις την πρώτη φορά είναι σε ποιο σημείο περίπου σταματάει το λεωφορείο για να σταμπάρεις τα 4 σημεία που είναι οι πόρτες. Την επόμενη φορά θα σταθείς εκεί και θα μπεις σε ένα πιο νορμάλ σημείο.

- Ο άτυχος είναι αυτός που θα κάτσει κοντά στην πόρτα. Εσύ πρέπει να έχεις στόχο το παράθυρο ή κοντά στα μηχανήματα που βάζουν τα εισιτήρια στην χειρότερη. Θα σε πρήξουν λίγο να χτυπάς εισιτήρια άλλων, αλλά δεν θες να βρεθείς στις πόρτες που ανοίγουν. Εκτός από τα χτυπήματα, θα πρέπει να βγαίνεις σε κάθε στάση για να μπορέσουν να κατέβουν κάποιοι και μετά να ξαναμπείς με όσους περιμένουν.

- «Πού πας να μπεις ρε άνθρωπε; Δε βλέπεις ότι δεν χωράς;» λέει αυτός που στην προηγούμενη ακριβώς στάση ζούληξε τρία άτομα για να μπει. Στο 122 δεν ισχύει ανθρώπινος κανόνας. Θα μπεις ακόμα κι αν πρέπει κάποιος να πιέσει τα γεννητικά του όργανα, ακόμα κι αν είσαι για 45 λεπτά τετ α τετ με μια ιδρωμένη μασχάλη.

- Αν σκέφτεσαι ότι δεν θα κρατήσει πολύ αυτό το στριμωξίδι, πλανάσαι οικτρά. Μέχρι το Ασκληπιείο Βούλας, ζήτημα αν κατέβουν 15 άτομα. Φαίνονται αρκετά, αλλά σκέψου ότι αντί γι΄αυτά θα έχουν μπει άλλα 30.

- Μέχρι την Ακτή Βουλιαγμένης που γίνεται η κάθοδος των Δωριέων θα έχεις μετασχηματίσει το σώμα σου για να μπορέσεις να αντέξεις. Η διάρκεια είναι γύρω στα 35 λεπτά. Μέσα στο 122 φαίνονται σαν 2 ώρες.

- Συγχαρητήρια, έφτασες στον προορισμό σου. Με λίγη ασφυξία ίσως, με μερικούς μώλωπες, με σωματικά υγρά 5-6 άγνωστων ατόμων, αλλά για το μπάνιο σου θα τα υποστείς. Με μια βουτιά θα ηρεμήσεις. Μην χαλαρώσεις. Υπάρχει και ο γυρισμός.

- Από τις 3 και 30 μέχρι τις 6 και 30 είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Στη μεριά του γυρισμού όμως. Είναι τόσο τραγικά, που αυτό που έζησες στον ερχομό θα σου φανεί Κυριακάτικη εκδρομή.

Αν μπορέσεις να μπεις στο πρώτο 122 που θα περάσει, τράβα παίξε τζόκερ. Επειδή δεν ζεις σε ουτοπία, μην περιμένεις να μπεις. Σκέψου ότι αυτοί που κατέβηκαν στην Ακτή Βουλιαγμένης για παράδειγμα, είναι οι μισοί από αυτούς που κατέβηκαν στον τερματικό, στη Σαρωνίδα. Και πιο ογκώδεις επίσης. Άσε, πάρε το επόμενο.

- Το επόμενο δεν διαφέρει πολύ. Απλά βρίσκεις μια τρύπα να μπεις. Καταφέρνεις ίσως να προχωρήσεις και προς τα μέσα που δεν γίνεται μεγάλη ανακατανομή. Εδώ θα αντιμετωπίσεις κάτι άλλο. Κλασσικό, ελληνικό και ατόφιο.

Αυτοί που κατεβαίνουν στη Σαρωνίδα είναι κατά 80% οι εξής: πάνω από 50, πιο φωνακλάδες, πιο τριχωτοί, πάνω από 90 κιλά, πάνε πάντα δυο-δυο με ένα παιδί ο καθένας, έχουν μεγάλες τσάντες για να χωρέσουν τις τεράστιες πετσέτες και τα κουβαδάκια. Άρα άπαξ και μπουν θα έχουν πιάσει διπλό και τριπλό χώρο.

- Ο πιο στάνταρ συνδυασμός, άχαστος και χιαστί, πάει κάπως έτσι: αν είσαι αγόρι θα δεις ένα τεράστιο στήθος να τρίβεται στην πλάτη σου, αλλά μην χαρείς. Αν δεν υπήρχε το μαγιό αυτό το στήθος θα βρισκόταν στο γόνατο και ανήκει σε μια γυναίκα που βάφει το μαλλί της και έχει ξεβάψει στα πλαϊνά, ενώ παίζει να έχει χρυσό δόντι ή 5-6 σφραγίσματα. Α, και ιδρώνει σαν γουρούνι.

Αν είσαι κορίτσι αυτός που θα βρίσκεται πίσω σου είναι ένας αρκουδίνος, με μαλλί Καπουτσίνου, που ιδρώνει σα βόνασος και έχει σηκωμένο το χέρι για να κρατηθεί. Με κάποιο ανεξήγητο μηχανισμό, οι ακτίνες της μασχαλίλας του κεντράρουν στη μύτη σου.

- Τα επόμενα 45 λεπτά θα τα περάσεις πολύ ευχάριστα. Ναι, ξεχάσαμε να σου πούμε ότι ο γυρισμός διαρκεί παραδοσιακά περισσότερο.

- Όταν φτάσει στο Ελληνικό, η έξοδος σου είναι σαν ναυαγού που περιπλανιόταν στη θάλασσα για 5-6 μέρες και πάτησε χώμα. Θα κάτσεις ένα 20λεπτο να πάρεις ανάσες καθαρού αέρα και θα ευχαριστήσεις τη ζωή που σε κράτησε.

Το 122 σου εύχεται καλή αντάμωση. Ιδρώνεις, τρέχεις έντρομη. Ξυπνάς. Όνειρο ήταν. Ησύχασε!

ΠΗΓΗ: toratora.gr


0 comments:

Δημοσίευση σχολίου