16 Φεβρουαρίου, χιονίζει, καταστροφή, πρωτόγνωρα πράγματα. Οι Αθηναίοι δεν έχουν ξαναδεί χιόνια, ο κρατικός μηχανισμός τρελαίνεται. Εργαζόμενοι σε απόγνωση, υπεύθυνοι σε καθεστώς φόβου. Μια χαρά είμαστε διευθυντάδες, και δεν είμαστε και λίγοι, ήταν ανάγκη να χιονίσει; Α ρε Μητσοτάκη γκαντέμη.
Προσήλθαν οι εργαζόμενοι στα αμαξοστάσια, δηλώνοντας το παρόν και, δεν εξετάζω το πως, ανέλαβαν υπηρεσία και έβγαλαν τα λεωφορεία στους δρόμους. Κάτι δεν λειτούργησε και η ξαφνική χιονόπτωση ανάγκασε τους υπεύθυνους να δώσουν εντολή για άμεση επιστροφή των οχημάτων. Όλα κατανοητά και αποδεκτά. Μετά;
Οι εργαζόμενοι δεν ενημερώνονταν υπεύθυνα για τον αν έπρεπε να αποχωρήσουν ή να παραμείνουν σε ετοιμότητα. Αυτοί που ακόμα δεν είχαν προσέλθει δεν πήραν οδηγίες ώστε να μην έρθουν. Εντάξει, δεν είμαστε και μετεωρολογικός σταθμός, εταιρεία συγκοινωνιών είμαστε.
Οι ενστάσεις δεν αφορούν τις μετεωρολογικές γνώσεις, αλλά το αν είμαστε εταιρεία. Δεν υπήρξε καμία διοικητική μέριμνα ή έστω ανθρώπινο ενδιαφέρον για το πως θα αποχωρήσουν πλέον οι εργαζόμενοι. Αντ' αυτού είδαν στην εικόνα εργασίας τους ότι απουσίαζαν ανυπαιτίως κωλυόμενοι.
Προφανώς δείχνει τον τρόπο με τον οποίο η εταιρεία αντιμετωπίζει την ίδια της την υπόσταση, η οποία είναι οι απλοί εργαζόμενοι.
Απλώς δεν υπάρχουν.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου