Η λογική του ενιαίου μισθολογίου που καθιερώθηκε πρόσφατα στη χώρα μας με τις γνωστές έξωθεν εντολές, βασίζεται στο τρίπτυχο: ίσοι μισθοί για ίσο ωράριο, όσο φθηνότερα τόσο καλύτερα, όπως μπαίνεις έτσι βγαίνεις. Με λίγα λόγια υπερισχύει η ποσότητα έναντι της ποιότητας, η ευτέλεια έναντι της αξιοπρέπειας και η στασιμότητα έναντι της εξέλιξης. Σοβιετικού τύπου πρακτικές, εφαρμοζόμενες ετεροχρονισμένα σε μια δυτικού (;) τύπου χώρα.
Με τη λογική του ενιαίου μισθολογίου, είτε είσαι κάτοχος δυο διδακτορικών, είτε ενός απλού πτυχίου, είτε απόφοιτος περιζήτητων σχολών είτε ενός επαρχιώτικου πανεπιστημίου, είτε παράγεις πραγματικά και με ευθύνη αστική και ποινική που απορρέει από την εργασία σου, είτε είσαι απλός γραφιάς παλαιάς κοπής με μαύρα μανίκια, είναι το ίδιο.
Είσαι της κατηγορίας Π.Ε. (Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης) στην οποία όλοι είναι το ίδιο. Μπαίνεις δηλαδή στο τσουβάλι με την ένδειξη «Π.Ε.», το οποίο μισθολογικά μεταφράζεται ότι μπαίνεις με 600 και μετά από 35 χρόνια (αν υπάρχεις) βγαίνεις κοντά στα 1000. Το ίδιο συμβαίνει και με τα λοιπά τρία τσουβάλια με ενδείξεις «Τ.Ε.» (Τεχνολογικής Εκπαίδευσης), «Δ.Ε.» (Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης) και «Υ.Ε.» (Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης). Πολλές μάλιστα φορές τα τσουβάλια αυτά ανακατεύονται μεταξύ τους, δημιουργώντας ένα μεγαλύτερο τσουβάλι άνευ ενδείξεως, γενικής χρήσεως και καθηκόντων…
Αν η ισοπεδωτική αυτή λογική ίσχυε στις φυσικές διεργασίες, τότε ο άνθρωπος πιθανόν να ήταν ακόμη στην προ «homo erectus» εποχή και αν όχι, σίγουρα θα έβγαινε για κυνήγι τροφής, ή άντε το πολύ – πολύ να νόμιζε ακόμη ότι η γη είναι επίπεδη, ή τέλος, στην καλύτερη περίπτωση, θα βρίσκονταν στο σημείο όπου θα κυκλοφορούσαν μόνο «Lada» αυτοκίνητα στους δρόμους (η μάρκα είναι ενδεικτική)…
Παράλληλα, η φύση θα διέθετε μόνο καμιά δεκαριά ήδη χλωρίδας και πανίδας αφού δεν θα υπήρχε ανταγωνισμός, άρα εξέλιξη, άρα αναγκαιότητα για νέα είδη και πάει λέγοντας. Η φύση όμως διαθέτει μια εκπληκτική ποικιλία ειδών που εξελίχθηκαν ακριβώς μέσα και χάρη σ’ ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον και ο άνθρωπος από την πρότερη του μορφή έγινε “homo sapiens”, πήγε στο φεγγάρι και δημιούργησε την ηλεκτρονική εποχή, ακριβώς διότι είναι το πλέον ανταγωνιστικό και προσαρμοστικό είδος του ζωικού βασιλείου.
Η ανταγωνιστικότητα λοιπόν η οποία είναι μήτηρ προόδου, αλλά και ο τρόπος που εκφράζεται και που στο τέλος επιβραβεύεται, είναι που κάνουν τη διαφορά και προχωρούν την ιστορία μπροστά. Η δια βίας ισοπέδωση μόνο αρνητικά επακόλουθα μπορεί να έχει και αυτό γίνεται στο χώρο της Δημόσιας Διοίκησης, τόσο στο μισθολόγιο όσο και σε άλλους τομείς, ανεξάρτητα από μεγαλόστομες εξαγγελίες για «αξιολογήσεις», «κινητικότητες» και τα συναφή.
Προφάσεις πριν την εκχέρσωση…
«Ενιαίο μισθολόγιο» εφαρμόσθηκε και το 1983 στo πλαίσιo της τότε πολιτικής, σαν ιδεολογικό όμως παράγωγο παρά σαν στοχευμένο οικονομικό εγχείρημα. Γι’ αυτό και η εξίσωση των μισθών και το τότε «τσουβάλιασμα» έγινε, για την πλειοψηφία των εργαζομένων, προς τα πάνω. Δηλαδή ευνοήθηκαν οικονομικά οι χαμηλότερων βαθμίδων Δ.Υ οι οποίοι ήταν και οι περισσότεροι. Παρά το γεγονός αυτό, το τότε ενιαίο μισθολόγιο δεν μπόρεσε να αντέξει σε βάθος χρόνου αφού ακριβώς καταπατούσε την αρχή «αμείβομαι ανάλογα με την προσφορά μου» και κατά δεύτερο λόγο από τη γιγάντωση των μετέπειτα κλαδικών διεκδικήσεων. Έπαιρνε όποιος μπορούσε…
«Ενιαίο μισθολόγιο» εφαρμόσθηκε και το 1983 στo πλαίσιo της τότε πολιτικής, σαν ιδεολογικό όμως παράγωγο παρά σαν στοχευμένο οικονομικό εγχείρημα. Γι’ αυτό και η εξίσωση των μισθών και το τότε «τσουβάλιασμα» έγινε, για την πλειοψηφία των εργαζομένων, προς τα πάνω. Δηλαδή ευνοήθηκαν οικονομικά οι χαμηλότερων βαθμίδων Δ.Υ οι οποίοι ήταν και οι περισσότεροι. Παρά το γεγονός αυτό, το τότε ενιαίο μισθολόγιο δεν μπόρεσε να αντέξει σε βάθος χρόνου αφού ακριβώς καταπατούσε την αρχή «αμείβομαι ανάλογα με την προσφορά μου» και κατά δεύτερο λόγο από τη γιγάντωση των μετέπειτα κλαδικών διεκδικήσεων. Έπαιρνε όποιος μπορούσε…
Η καθιέρωση του τωρινού ενιαίου μισθολογίου (βλ. φτωχολογίου) προκειμένου να προσαρμοσθεί καλύτερα στις διεργασίες του «κοινωνικού αυτοματισμού» που προαναφέραμε, συνοδεύθηκε και από την απαραίτητη γαρνιτούρα, προκειμένου το κυρίως μενού, δηλαδή ο υπάλληλος, να γίνει περισσότερο ελκυστικός και εύπεπτος σαν γεύμα στις άλλες κοινωνικές ομάδες όπως, εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, ελεύθεροι επαγγελματίες κλπ. που είχαν ήδη εξαθλιωθεί και ίσως με χειρότερο τρόπο.
Η γαρνιτούρα αυτή αποτελείται από «γκουρμέ» υλικά, δηλαδή φράσεις όπως «επίορκοι» που τίθενται αυτομάτως σε αργία ή διαθεσιμότητα ακόμη και με απλή κατηγορία οποιουδήποτε εναντίον τους (καταβαραθρώνοντας την έννοια του τεκμηρίου της αθωότητας που ανάγεται στη Γαλλική Επανάσταση και στην αντίστοιχη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου, δηλαδή τρεις και πλέον αιώνες πριν και που αποτελεί το νομικό υπόβαθρο οποιουδήποτε πραγματικού κράτους δικαίου), «υπεράριθμοι», «αντιπαραγωγικοί», «ετεροτρεφόμενοι» κλπ. Διαίρει και βασίλευε!…
Μια είναι η ουσία.
Ουδείς πραγματικά ενδιαφέρεται για το ζητούμενο, δηλαδή να δομηθεί μια δημόσια διοίκηση αντάξια των περιστάσεων. Καταλαβαίνω ότι η χώρα μου περνά δύσκολες καταστάσεις και είναι υποχρεωμένη να ξεπλύνει τις αμαρτίες ετών. Στου κασίδη όμως το κεφάλι, από το πολύ το κούρεμα έχει αρχίσει να φαίνεται το κρανίο. Και ξέρετε ότι στο τέλος, όλα τα κρανία ίδια είναι…
Κατακλείδα.
Δεν υπερασπίζομαι καμία επαγγελματική κατηγορία. Υπερασπίζομαι το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, το δικαίωμα στον υγιή ανταγωνισμό σαν προϋπόθεση προόδου και το δικαίωμα της αναγνώρισης των ιδιαιτεροτήτων κάθε ομάδας εργαζομένων, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, δηλαδή της μη ισοπέδωσης.
Αυτό εν ολίγοις που κρατούν οι νομοθετούντες μόνο για τον εαυτό τους και τους περί αυτών…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου