Αστικό τοπίο δεν είναι μόνο ευκάλυπτοι, ακακίες και νεραντζιές.
Δεν είναι μόνο νεοκλασικά ή μοντέρνα κτήρια, φωτισμένες βιτρίνες, εκθαμβωτικές μαρκίζες, ιδιαίτερες μουσικές ή γεύσεις, όμορφες λαϊκές αγορές.
Δεν είναι μόνο το ξεχωριστό χρώμα των ταξί ή των λεωφορείων, οι γραφικοί μικροπωλητές και τα καλαίσθητα περίπτερα.
Τα δίκτυα και τα παρελκόμενα των υποδομών είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας και αναπόφευκτα συμβάλλουν στην εικόνα μιας πόλης.
Μια εικόνα που οφείλει να προβάλλει με καλαισθησία τα αξιοθέατα, τους αρχαιολογικούς χώρους, τα μουσεία, αλλά και να είναι άκρως λειτουργική.
Στο αστικό της τοπίο υποχρεούται η πόλη να εντάξει και την εύρυθμη λειτουργία της.
Φανοστάτες, στύλοι ΚΟΚ και ενημερωτικών πινακίδων, στάσεις μέσων μαζικής μεταφοράς, κολώνες εναέριων δικτύων μεταφοράς ρεύματος, κεραίες τηλεοράσεων, καλαθάκια αλλά και κάδοι απορριμάτων, αποτελούν βασικά στοιχεία κάθε αστικού τοπίου.
Το δίκτυο των τρόλεϊ στην Αθήνα και τον Πειραιά, το μεγαλύτερο στην Ευρώπη, εξελίχθηκε επί 70 τόσα χρόνια, σε ένα γενικευμένο καθεστώς μη εφαρμογής οποιασδήποτε πολεοδομικής κουλτούρας.
Κατασκευάστηκε σε εποχές που το minimal δεν υπήρχε σαν σκέψη, σε εποχές που κάποιοι για να πουν ότι φύτεψαν ένα δέντρο, το φύτευαν σε πεζοδρόμιο με μία μόνο πλάκα.
Εντούτοις, παρά την έλλειψη των σημερινών τεχνολογικών δυνατοτήτων, ο ΗΛΠΑΠ έστησε ένα δίκτυο επιδιώκοντας πάντα να έχει το ελάχιστο αποτύπωμα στην γενικευμένη ακαλαισθησία.
Χρειάστηκε μερικές φορές να "απλώσει" δίκτυο που μετέπειτα δεν το χρησιμοποίησε ή βγάλει σε αχρησία κάποια ενεργά κομμάτια του, ιδίως κατά την κατασκευή του ΜΕΤΡΟ και αργότερα κατά την λειτουργία του, λόγω επανασχεδιασμού του συγκοινωνιακού χάρτη.
Αμέσως κίνησε μία προσπάθεια αποξήλωσης του περιττού δικτύου, παράλληλα με τον εκσυχρονισμό του ενεργού, ο οποίος θα έφερνε λιγότερα σημεία διακλάδωσης, λιγότερα συστήματα ανάρτησης, λιγότερες κολώνες και κυρίως περισσότερη ευελιξία και ασφάλεια.
Η ανάπτυξη όμως των συγκοινωνιών δεν ήταν στις μνημονιακές προτεραιότητες.
Ακόμα και η αντικατάσταση στις παλιές κολώνες σταμάτησε, χωρίς κάποιος πολιτικός προϊστάμενος να αναλογίζεται τον κίνδυνο.
Τα τρόλεϊ όμως, όχι μόνο άντεξαν, αλλά συνέχισαν να επιτελούν με απόλυτη ασφάλεια το έργο τους.
Επανδρωτές να σχολάνε μετά το ωράριό τους, ψάχνοντας απεγνωσμένα οδηγούς για να βγάλουν μια παραπάνω βάρδια.
Τεχνίτες να ψάχνουν τρόπο να βγάλουν ένα παραπάνω τρόλεϊ στην κυκλοφορία.
Εναερίτες να τρέχουν συνέχεια κάτω και πάνω στο δίκτυο για να διασφαλίσουν μία παραπάνω ασφαλή διέλευση.
Οδηγοί να στέκουν μέσα στην βροχή προσπαθώντας να επαναφέρουν τις κεραίες στο δίκτυο, για να κατορθώσουν ένα παραπάνω δρομολόγιο.
Τρόλεϊ να μάχονται επί 25 χρόνια και να μην παραδίδουν τα όπλα ανά δεκαετία όπως κάνουν τα ομόσταυλά τους λεωφορεία.
Προσλήψεις οδηγών, πραγματικές και όχι τράνζιτ για άλλες θέσεις.
Ανανέωση του στόλου.
Εξορθολογισμός του δικτύου.
Τι πιο απλό, για να κάνεις συγκοινωνία;;;
Αντ' αυτών, διακρίνονται επικοινωνιακές πολιτικές που ξεκάθαρα εξυπηρετούν προσωπικές φιλοδοξίες όσων έχουν την ευθύνη να παρέχουν τα κοινωνικά αγαθά στους πολίτες.
Κάποιοι ζήλεψαν την δόξα αυτού που τελείωσε το τραμ, πιστεύοντας ματαίως πως θα έχουν τη ίδια με αυτόν πολιτική εξέλιξη.
Πλην όμως, ουδεμία μελέτη ζήτησαν για την αναγκαιότητα ή όχι του μέσου, για την μεσοπρόσθεμη σχέση κόστους - οφέλους, για τις δυνατότητες αξιοποίησης της εβδομηκονταετούς προίκας, σε υποδομές, τεχνογνωσία και φιλοσοφία.
Παίρνουν μόνο ως αρωγούς στην ματαιοδοξία τους, την αγανάκτηση του επιβατικού κοινού απέναντι σε οτιδήποτε είναι δημόσιο, ελλειπή στοιχεία κόστους, τεχνηέντως ψευδείς αναφορές παραγόμενου έργου.
Και σε όλα αυτά, προσθέτουν το αλάτι της καλαισθησίας.
Οι οδηγοί των τρόλεϊ, αυταπόδεικτα, δεν σκέφτονται και δεν αντιδρούν συντεχνιακά, καθώς αν αντί για τρόλεϊ οδηγούν λεωφορείο, προφανώς και η εργασία τους θα έχει λιγότερο άγχος.
Αντιδρούν ως πολίτες που γνωρίζουν εκ των έσω τι σημαίνει τρόλεϊ για την συγκοινωνία και για την εθνική οικονομία.
Δεν είναι αρμόδιοι να συντάξουν μελέτες, ούτε μπορούν να αποδώσουν επιστημονικό κύρος σε πορίσματα.
Ενημερώνονται για τις τεχνικές συγκρίσεις κάθε μέσου.
Παρακολουθούν την εξάπλωση των τρόλεϊ στις ευρωπαϊκές πόλεις.
Διαβάζουν οικονομικές μελέτες ξένων εταιρειών αστικών συγκοινωνιών, όπως αυτή του Βανκούβερ, που προκρίνουν τις επενδύσεις στα τρόλεϊ και αναρρωτιούνται αν όλοι αυτοί είναι κουτόφραγκοι.
Παρουσιάζουν όλα τα πλεονεκτήματα που συλλέγουν στους αρμόδιους και αυτοί απαντάνε για βούληση.
Βούληση χωρίς άλλη τεκμηριωμένη επιστημονικά σκέψη.
Ίσως γιατί η μόνη σκέψη που διακατέχει το μυαλό τους είναι η γρήγορη ανάδειξη τους.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου